Mijn kennisniveau wat betreft het nieuws laat zich samenvatten door één uitdrukking, namelijk: de klok horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt.
Nee, ik zou geen vakantie boeken naar de Krim of naar Syrië. En ja, ik weet over onderdrukking van vrouwen of zelfs hele volkeren in grote delen van de wereld.
Maar wat er precies allemaal onder zit, dat zou ik niet kunnen vertellen.
Tijd voor verandering: daarom ben ik op 2 april begonnen om elke dag een journaaluitzending te kijken, een maand lang.
Het plan was eigenlijk om op één april te beginnen, maar toen lag ik al voor acht uur in bed. Klinkt als een slechte 1 april grap, maar dat is het niet.
En ik heb niet de luxe van een tv bij mijn bed.
Dus t/m 2 mei kijk ik elke dag het journaal. En daarna hoop ik dat het een soort vaste structuur is geworden, waardoor ik vaker blijf kijken.
Update juli: ik heb een herkansing nodig. Halverwege de maand was ik het doel vergeten en had ik ineens al een week geen journaal meer gekeken.
Morgen, als augustus begint, ga ik een nieuwe poging doen. Natuurlijk begint de telling weer opnieuw. Dus tot 1 september kijk ik dagelijks journaal.
zondag 5 april 2015
zaterdag 17 januari 2015
Reis buiten Europa: Thailand!
Mijn eerste reis buiten Europa kwam uit onverwachte hoek. Ik had verwacht dat mijn eerste 'buiten-Europa' bestemming Ghana zou worden. Afreizen naar Ghana is een al heel lang staande afspraak met een vriendin, na het zien van een video hierover tijdens een les op de middelbare school. Wat inmiddels al zeker 11 jaar geleden is. Maar ooit gaan we, echt!
Ergens rond september, geloof ik, stelde mijn zus voor om samen twee weken naar Thailand te gaan. Zij zou vier maanden gaan reizen in Azië, met haar vriend als reisgezelschap. Maar we konden beginnen met samen twee weken Thailand.
Na een paar maanden voorpret (leuke plekken uitzoeken) en wat mindere voorpret (inenting en ik zag alvast op tegen de vliegreis) vertrokken we op 30 december naar vliegveld Dusseldorf.
De vlucht, die via Dubai naar Bangkok ging, had twee uur vertraging. Vanwege mist in Dubai.
Verder ging de vlucht prima. Lekker eten (heel belangrijk :) ), film kijken, spelletjes doen via het entertainmentsysteem.... de vlucht vloog letterlijk voorbij.
Daarna de vlucht van Dubai naar Bangkok. Het plan was om eens lekker te gaan slapen. Maar plannen zijn er om niet door te gaan. Meer dan af en toe een kwartiertje wegdommelen zat er niet in.
Aangekomen in Bangkok was ik dus best een zombie. Maar om een te erge jetlag voor te blijven, was het de kunst om wakker te blijven. We zijn lekker goedkoop gaan eten (voor minder dan een euro) en hebben een lange wandeling gemaakt om te eindigen bij een mooie plek om vuurwerk te kijken. Want het was inmiddels oudjaarsdag. Niet volgens de Thaise kalender, maar het Westerse nieuwjaar wordt ook gevierd. Terug naar het guesthouse niet de hele wandeling opnieuw gemaakt, maar de eerste tuktuk rit gemaakt. Die reden lekker hard door.
De volgende dag rustig aan gedaan. Grand palace bezocht, een mislukte poging gedaan om kaartjes te krijgen voor de trein naar Noord-Thailand en een Thaise massage. Ik dacht... lekker ontspannen, maar het was pijnlijk. Ging er stevig aan toe.
Weer een dagje later een binnenlandse vlucht gemaakt naar het noorden (Chiang Mai). Hier hebben we een paar dagen gevuld met een hike, winkelen, restaurantjes bezoeken en naar een tempel. Eén keer gingen we al 's ochtends om zes uur op zoek naar een tempel want, we konden beiden niet slapen. Een onbekend fenomeen voor mij als ik in Nederland ben, maar de jetlag speelde nog. Na de ochtendwandeling nog ontbeten en daarna al snel eindelijk weer in slaap gevallen.
En hier kregen we ook kaartjes voor de nachttrein. Het ophalen van de kaartjes ging niet helemaal vlekkeloos. Je moest een paspoort laten zien, maar... die lagen nog in het hotel. Dat werd dus een kwestie van: hotel-station-hotel-station-hotel. Maar eind goed, al goed...we konden met de trein terug naar Bangkok.
In de trein lagen we al heel netjes op tijd op bed. Rond zeven uur werden de bedden al opgemaakt en dan heb je geen zitplek meer. Jammer genoeg ging de lamp in de coupe niet uit. Dus eerst niet echt kunnen slapen. Uiteindelijk had ik één donker hoekje ontdekt en ging het beter.
Vanuit Bangkok zijn we, na veel uren wachten op het vliegveld (wachttijd = slaaptijd, want echt diep had ik niet geslapen in de trein. Dus er was nog wat bij te slapen) naar Krabi gevlogen. Daar aangekomen begon het al snel te regenen. Maar met de hoge Thaise temperaturen is een bui wel lekker.
De volgende dag de boot naar Ko Lanta genomen. Een leuk, overzichtelijk en klein (schier)eiland. We hebben twee dagen een scooter gehuurd en hebben heel veel kunnen zien. Ook was dit natuurlijk de perfecte plek voor het eten van lekkere verse vis. Verder nog een dagtochtje met de speedboat (word je nat van) naar Ko Rok.
En toen zat mijn vakantie er alweer bijna op. We gingen terug naar Bangkok, waar we werden opgewacht door de vriend van mijn zus. Hij heeft een paar maanden in Bangkok gewoond en was deze laatste dagen een beetje onze gids. We zijn naar de bioscoop geweest (van tevoren kwam het verzoek om op te staan voor de koning), naar Chinatown, een grote tempel enz.
Toen was het voor mij tijd om terug te vliegen naar Dusseldorf, weer via Dubai. Het was een lange reis maar alles ging zonder problemen. De vlucht van Bangkok naar Dubai ging met het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. De A380. Hierin kon ik prima slapen, misschien hielp het ook dat ik bij het raam zat.
In Dusseldorf regende het en waaide het, dus dat was weer een toepasselijk welkom.
Ergens rond september, geloof ik, stelde mijn zus voor om samen twee weken naar Thailand te gaan. Zij zou vier maanden gaan reizen in Azië, met haar vriend als reisgezelschap. Maar we konden beginnen met samen twee weken Thailand.
Na een paar maanden voorpret (leuke plekken uitzoeken) en wat mindere voorpret (inenting en ik zag alvast op tegen de vliegreis) vertrokken we op 30 december naar vliegveld Dusseldorf.
De vlucht, die via Dubai naar Bangkok ging, had twee uur vertraging. Vanwege mist in Dubai.
Verder ging de vlucht prima. Lekker eten (heel belangrijk :) ), film kijken, spelletjes doen via het entertainmentsysteem.... de vlucht vloog letterlijk voorbij.
Daarna de vlucht van Dubai naar Bangkok. Het plan was om eens lekker te gaan slapen. Maar plannen zijn er om niet door te gaan. Meer dan af en toe een kwartiertje wegdommelen zat er niet in.
Aangekomen in Bangkok was ik dus best een zombie. Maar om een te erge jetlag voor te blijven, was het de kunst om wakker te blijven. We zijn lekker goedkoop gaan eten (voor minder dan een euro) en hebben een lange wandeling gemaakt om te eindigen bij een mooie plek om vuurwerk te kijken. Want het was inmiddels oudjaarsdag. Niet volgens de Thaise kalender, maar het Westerse nieuwjaar wordt ook gevierd. Terug naar het guesthouse niet de hele wandeling opnieuw gemaakt, maar de eerste tuktuk rit gemaakt. Die reden lekker hard door.
De volgende dag rustig aan gedaan. Grand palace bezocht, een mislukte poging gedaan om kaartjes te krijgen voor de trein naar Noord-Thailand en een Thaise massage. Ik dacht... lekker ontspannen, maar het was pijnlijk. Ging er stevig aan toe.
Weer een dagje later een binnenlandse vlucht gemaakt naar het noorden (Chiang Mai). Hier hebben we een paar dagen gevuld met een hike, winkelen, restaurantjes bezoeken en naar een tempel. Eén keer gingen we al 's ochtends om zes uur op zoek naar een tempel want, we konden beiden niet slapen. Een onbekend fenomeen voor mij als ik in Nederland ben, maar de jetlag speelde nog. Na de ochtendwandeling nog ontbeten en daarna al snel eindelijk weer in slaap gevallen.
En hier kregen we ook kaartjes voor de nachttrein. Het ophalen van de kaartjes ging niet helemaal vlekkeloos. Je moest een paspoort laten zien, maar... die lagen nog in het hotel. Dat werd dus een kwestie van: hotel-station-hotel-station-hotel. Maar eind goed, al goed...we konden met de trein terug naar Bangkok.
In de trein lagen we al heel netjes op tijd op bed. Rond zeven uur werden de bedden al opgemaakt en dan heb je geen zitplek meer. Jammer genoeg ging de lamp in de coupe niet uit. Dus eerst niet echt kunnen slapen. Uiteindelijk had ik één donker hoekje ontdekt en ging het beter.
Vanuit Bangkok zijn we, na veel uren wachten op het vliegveld (wachttijd = slaaptijd, want echt diep had ik niet geslapen in de trein. Dus er was nog wat bij te slapen) naar Krabi gevlogen. Daar aangekomen begon het al snel te regenen. Maar met de hoge Thaise temperaturen is een bui wel lekker.
De volgende dag de boot naar Ko Lanta genomen. Een leuk, overzichtelijk en klein (schier)eiland. We hebben twee dagen een scooter gehuurd en hebben heel veel kunnen zien. Ook was dit natuurlijk de perfecte plek voor het eten van lekkere verse vis. Verder nog een dagtochtje met de speedboat (word je nat van) naar Ko Rok.
En toen zat mijn vakantie er alweer bijna op. We gingen terug naar Bangkok, waar we werden opgewacht door de vriend van mijn zus. Hij heeft een paar maanden in Bangkok gewoond en was deze laatste dagen een beetje onze gids. We zijn naar de bioscoop geweest (van tevoren kwam het verzoek om op te staan voor de koning), naar Chinatown, een grote tempel enz.
Toen was het voor mij tijd om terug te vliegen naar Dusseldorf, weer via Dubai. Het was een lange reis maar alles ging zonder problemen. De vlucht van Bangkok naar Dubai ging met het grootste passagiersvliegtuig ter wereld. De A380. Hierin kon ik prima slapen, misschien hielp het ook dat ik bij het raam zat.
In Dusseldorf regende het en waaide het, dus dat was weer een toepasselijk welkom.
zaterdag 27 september 2014
Wielrennen
Het doel was om een wielrennersfiets te kopen. Ooit, in een ver verleden, heb ik meegedaan met een triatlon. Zwemmen was niet echt iets voor mij (bleek ook wel, was bijna als laatste het water uit), maar hardlopen en fietsen vond ik beiden erg leuk.
Toch is het er daarna nooit meer van gekomen om vaker te gaan wielrennen.
Dus het was tijd om daar verandering in te brengen.
De wielrennersfiets is er inmiddels. Ik heb 'm niet gekocht maar cadeau gekregen van mijn ouders. Heel lief natuurlijk!! En hij staat niet alleen voor de show in de garage te blinken, ik heb er ook al twee keer op gefietst (ik heb de fiets nu twee weken en ik heb me voorgenomen elk weekend te fietsen. Tenzij het weer, zoals sneeuw, de plannen dwarsboomt.)
Mijn vader vindt wielrennen ook leuk, dus dat is gezellig. Hij fietst ook erg makkelijk (nee, ik kan hem niet bijhouden! Dus als we samen fietsen moet hij zich inhouden.) en dat is voor mij wel handig.
Bij veel tegenwind of een versnelling duik ik er lekker achter en blijft hij kilometers lang voorop fietsen. Zo'n windscherm scheelt heel veel.
En zo hebben we al twee mooie fietsritten gemaakt. Langs de weilanden en de IJssel. Daar doe je een natuurliefhebber als ik wel een plezier mee. Met de wielrennersfiets ben je snel op mooie plekken in de omgeving.
Door de weeks woon ik in de stad, maar thuis komen en lekker door de natuur fietsen is ook heerlijk!!
Update juli 2015: we hebben nog regelmatig gefietst en mijn vader en ik hebben besloten om een weekendje weg te boeken. Waarbij we minimaal één dag gaan fietsen. Nu nog kiezen waar we naar toe gaan.
Toch is het er daarna nooit meer van gekomen om vaker te gaan wielrennen.
Dus het was tijd om daar verandering in te brengen.
De wielrennersfiets is er inmiddels. Ik heb 'm niet gekocht maar cadeau gekregen van mijn ouders. Heel lief natuurlijk!! En hij staat niet alleen voor de show in de garage te blinken, ik heb er ook al twee keer op gefietst (ik heb de fiets nu twee weken en ik heb me voorgenomen elk weekend te fietsen. Tenzij het weer, zoals sneeuw, de plannen dwarsboomt.)
Mijn vader vindt wielrennen ook leuk, dus dat is gezellig. Hij fietst ook erg makkelijk (nee, ik kan hem niet bijhouden! Dus als we samen fietsen moet hij zich inhouden.) en dat is voor mij wel handig.
Bij veel tegenwind of een versnelling duik ik er lekker achter en blijft hij kilometers lang voorop fietsen. Zo'n windscherm scheelt heel veel.
En zo hebben we al twee mooie fietsritten gemaakt. Langs de weilanden en de IJssel. Daar doe je een natuurliefhebber als ik wel een plezier mee. Met de wielrennersfiets ben je snel op mooie plekken in de omgeving.
Door de weeks woon ik in de stad, maar thuis komen en lekker door de natuur fietsen is ook heerlijk!!
Update juli 2015: we hebben nog regelmatig gefietst en mijn vader en ik hebben besloten om een weekendje weg te boeken. Waarbij we minimaal één dag gaan fietsen. Nu nog kiezen waar we naar toe gaan.
dinsdag 16 september 2014
Colorrun! (Doel: doe mee aan een recreatief loopevenement)
Vroeger was ik sportief... hardlopen, mountainbiken, survivallen... ik vond het allemaal even leuk. Ik genoot ervan om 'gesloopt' te zijn na een flinke training. 'Zo snel of ver mogelijk' was mijn motto.
En voor een wedstrijd was ik altijd in.
Vroeger, vond, genoot en was inderdaad, want de laatste jaren heb ik nog maar nauwelijks gesport. Van de ene op de andere dag was mijn conditie verdwenen. Eerst dacht ik nog aan overtraining maar achteraf is het waarschijnlijk het moment dat de lyme vrij spel kreeg. Na behandeling ging het weer iets beter, maar qua conditie had ik toch flinke stappen terug gezet.
Dat was wennen... want zo diep gaan als eerder zat er niet in. Sporten moest rustig en ik kon rustig sporten niet waarderen. Gevolg: ik sportte zeker niet consequent. Te ongeduldig om het rustig op te bouwen. Al weet ik hoe onlogisch dat is... de conditie wordt natuurlijk sowieso niet beter van 'niet meer sporten'.
Daarom besloot ik om het doel 'doe mee aan een recreatief loopevenement' te nemen. Want recreatieve evenementen zijn gezellig en presteren hoeft niet. Ik hoopte het recreatief sporten leuk te gaan vinden en dat is wel gelukt.
Voordat ik meedeed aan de colorrun heb ik ook al een weekje gesurvivald in de Ardennen en ook dat heeft geholpen om weer een beetje plezier te hebben in gewoon rustig sporten.
Kortom... de plank voor mijn kop wordt langzaam dunner.
Goed, de color run dus... ik kreeg een berichtje van een oud-klasgenoot of ik met haar mee wilde doen aan de color run. Dat leek me wel wat. Ik zou voor het eerst sinds lange tijd weer eens vijf kilometer hardlopen en de color run is natuurlijk erg gezellig. Zoals het motto van de run zelfs zegt 'the happiest 5 km of your life'. Oké, dat is nogal Amerikaans (de color run is overgewaaid vanuit Amerika) maar leuk is het zeker!
De vijf kilometer heb ik zonder pauzes gerend en dat was al heel wat. Na de finish was ik: roze, groen, blauw, nog meer roze en een kleur die ik even net meer weet.
Na afloop even patat gegeten (om de zoutvoorraad aan te vullen en ook gewoon omdat het lekker is. En... na iets gezonds als hardlopen heb ik altijd extra zin in iets ongezonds.), wat gedronken in de zon en weer naar huis.
En voor een wedstrijd was ik altijd in.
Vroeger, vond, genoot en was inderdaad, want de laatste jaren heb ik nog maar nauwelijks gesport. Van de ene op de andere dag was mijn conditie verdwenen. Eerst dacht ik nog aan overtraining maar achteraf is het waarschijnlijk het moment dat de lyme vrij spel kreeg. Na behandeling ging het weer iets beter, maar qua conditie had ik toch flinke stappen terug gezet.
Dat was wennen... want zo diep gaan als eerder zat er niet in. Sporten moest rustig en ik kon rustig sporten niet waarderen. Gevolg: ik sportte zeker niet consequent. Te ongeduldig om het rustig op te bouwen. Al weet ik hoe onlogisch dat is... de conditie wordt natuurlijk sowieso niet beter van 'niet meer sporten'.
Daarom besloot ik om het doel 'doe mee aan een recreatief loopevenement' te nemen. Want recreatieve evenementen zijn gezellig en presteren hoeft niet. Ik hoopte het recreatief sporten leuk te gaan vinden en dat is wel gelukt.
Voordat ik meedeed aan de colorrun heb ik ook al een weekje gesurvivald in de Ardennen en ook dat heeft geholpen om weer een beetje plezier te hebben in gewoon rustig sporten.
Kortom... de plank voor mijn kop wordt langzaam dunner.
Goed, de color run dus... ik kreeg een berichtje van een oud-klasgenoot of ik met haar mee wilde doen aan de color run. Dat leek me wel wat. Ik zou voor het eerst sinds lange tijd weer eens vijf kilometer hardlopen en de color run is natuurlijk erg gezellig. Zoals het motto van de run zelfs zegt 'the happiest 5 km of your life'. Oké, dat is nogal Amerikaans (de color run is overgewaaid vanuit Amerika) maar leuk is het zeker!
De vijf kilometer heb ik zonder pauzes gerend en dat was al heel wat. Na de finish was ik: roze, groen, blauw, nog meer roze en een kleur die ik even net meer weet.
Na afloop even patat gegeten (om de zoutvoorraad aan te vullen en ook gewoon omdat het lekker is. En... na iets gezonds als hardlopen heb ik altijd extra zin in iets ongezonds.), wat gedronken in de zon en weer naar huis.
vrijdag 25 juli 2014
Songteksten
Nummer 1: Home (Dotan)
Run past the rivers, run past all the light.
Feel it crashing and burning, till it all collides.
Strike a match lit the fire, shining up the sky.
As it all comes down again.
As it all comes down again.
As it all comes down again, to the sound.
The sound of the wind is whispering in your head
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now.
The sound of the wind is whispering in your head
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now
Hear the voices surround us, hear them screaming out.
We'll be crying for mercy, we'll be crying out loud.
Burn the bridges in our town 'till the point where we drown.
As it all comes down again.
As it all comes down again.
As it all comes down again, to the sound.
The sound of the wind is whispering in your head.
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now.
The sound of the wind is whispering in your head.
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now.
We are coming home, we are coming home
we are coming home, we are coming home
[repeat]
The sound of the wind is whispering in your head.
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there
We're coming home now, we're coming home now.
The sound of the wind is whispering in your head
can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now
Een mooi nummer over 'naar huis gaan'. Zelf vind ik 'thuis' erg belangrijk. Waar ik ook heen ga, zal altijd thuiskomen!
Run past the rivers, run past all the light.
Feel it crashing and burning, till it all collides.
Strike a match lit the fire, shining up the sky.
As it all comes down again.
As it all comes down again.
As it all comes down again, to the sound.
The sound of the wind is whispering in your head
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now.
The sound of the wind is whispering in your head
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now
Hear the voices surround us, hear them screaming out.
We'll be crying for mercy, we'll be crying out loud.
Burn the bridges in our town 'till the point where we drown.
As it all comes down again.
As it all comes down again.
As it all comes down again, to the sound.
The sound of the wind is whispering in your head.
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now.
The sound of the wind is whispering in your head.
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now.
We are coming home, we are coming home
we are coming home, we are coming home
[repeat]
The sound of the wind is whispering in your head.
Can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there
We're coming home now, we're coming home now.
The sound of the wind is whispering in your head
can you feel it coming back?
Through the warmth, through the cold, keep running till we're there.
We're coming home now, we're coming home now
Een mooi nummer over 'naar huis gaan'. Zelf vind ik 'thuis' erg belangrijk. Waar ik ook heen ga, zal altijd thuiskomen!
maandag 14 juli 2014
De aap uitgehangen
Dit doel heette 'volg een cursus klimmen op een klimwand'.
Het is ietsje anders geworden. Namelijk geen echte cursus, maar wel een workshop/eerste kennismaking. En niet op een gewone klimwand, maar op een boulderwand. Deze is maar vier meter hoog, maar zeker net zo lastig als een hoge klimwand. De wand is namelijk niet recht maar hij helt over. En daarbij... boulderen was ook iets wat al een hele tijd op mijn I-want-to-do lijstje stond. Zoals wel meer doelen, kwam ook dit doel weer spontaan op mijn pad. Of zou het zo zijn dat het me simpelweg meer opvalt, nu het een doel was geworden?
Hoe dan ook... het was heel leuk om eens gedaan te hebben. Wie weet volgt er nog een echte cursus (vier avonden)!
Mijn spieren waren duidelijk een beetje geschrokken van zoveel activiteit. Spierpijn overal! Maar vooral de buikspieren en okselspieren (ja, die bestaan denk ik!).
Nog een foto als bewijs. Relaxt is anders.
Het is ietsje anders geworden. Namelijk geen echte cursus, maar wel een workshop/eerste kennismaking. En niet op een gewone klimwand, maar op een boulderwand. Deze is maar vier meter hoog, maar zeker net zo lastig als een hoge klimwand. De wand is namelijk niet recht maar hij helt over. En daarbij... boulderen was ook iets wat al een hele tijd op mijn I-want-to-do lijstje stond. Zoals wel meer doelen, kwam ook dit doel weer spontaan op mijn pad. Of zou het zo zijn dat het me simpelweg meer opvalt, nu het een doel was geworden?
Hoe dan ook... het was heel leuk om eens gedaan te hebben. Wie weet volgt er nog een echte cursus (vier avonden)!
Mijn spieren waren duidelijk een beetje geschrokken van zoveel activiteit. Spierpijn overal! Maar vooral de buikspieren en okselspieren (ja, die bestaan denk ik!).
Nog een foto als bewijs. Relaxt is anders.
woensdag 2 juli 2014
Mislukt: haal je schoolassesments zonder herkansingen.
Van tevoren dacht ik dat dit doel wel redelijk 'safe' zou zijn. Ik heb namelijk in drie jaar van mijn studie altijd alleen maar voldoendes gehaald. De reden dat ik het tot doel maakte was vooral dat ik regelmatig mijn opdrachten pas bij de tweede kans inleverde, omdat ik nog niet tevreden was over de opdracht op het moment van de eerste deadline. Tja, je bent ambitieus of je bent het niet. En ik ben duidelijk van de categorie: wel ambitieus.
Maar uitgerekend nu ik met day zero bezig ben, was het dus wel onvoldoende.
Persoonlijk vind ik het helemaal geen slecht stuk (en dat zeg ik, als streber zijnde dus dan is het ook zo :)). Maar oké... de structuur van de tekst had ik niet helemaal goed gekregen.
Ik hoorde pas een uur van tevoren wie mijn beoordelaar was. Eén waarbij je niet makkelijk een voldoende haalt. Er wordt héél kritisch gekeken naar het stuk. Toen ik dat hoorde wist ik al wel genoeg... hij zou vallen over de niet helemaal goede structuur en daar heel veel punten op inhouden. En dat is precies wat hij deed. Niet dat het onterecht natuurlijk, maar soms wel lastig dat de beoordelingen tussen docenten onderling zo verschillen.
Positief is wel dat áls het straks voldoende is, deze ook wel helemaal terecht is! Want een puntje voor de goede bedoelingen maar de net niet helemaal geslaagde uitvoering zal hij niet geven. Dus dan is elk punt 100% verdiend.
En nog een positief puntje... ik heb nu wel alle tijd om er nog iets goeds van te maken. Want ik kan het pas in september opnieuw inleveren.
Update: gehaald! Gelukkig, want hoewel ik het best interessant vond, kon ik op een gegeven moment het woord 'autonomie' niet meer horen of zien! En weer vijf studiepunten dichter bij mijn diploma.
Maar uitgerekend nu ik met day zero bezig ben, was het dus wel onvoldoende.
Persoonlijk vind ik het helemaal geen slecht stuk (en dat zeg ik, als streber zijnde dus dan is het ook zo :)). Maar oké... de structuur van de tekst had ik niet helemaal goed gekregen.
Ik hoorde pas een uur van tevoren wie mijn beoordelaar was. Eén waarbij je niet makkelijk een voldoende haalt. Er wordt héél kritisch gekeken naar het stuk. Toen ik dat hoorde wist ik al wel genoeg... hij zou vallen over de niet helemaal goede structuur en daar heel veel punten op inhouden. En dat is precies wat hij deed. Niet dat het onterecht natuurlijk, maar soms wel lastig dat de beoordelingen tussen docenten onderling zo verschillen.
Positief is wel dat áls het straks voldoende is, deze ook wel helemaal terecht is! Want een puntje voor de goede bedoelingen maar de net niet helemaal geslaagde uitvoering zal hij niet geven. Dus dan is elk punt 100% verdiend.
En nog een positief puntje... ik heb nu wel alle tijd om er nog iets goeds van te maken. Want ik kan het pas in september opnieuw inleveren.
Update: gehaald! Gelukkig, want hoewel ik het best interessant vond, kon ik op een gegeven moment het woord 'autonomie' niet meer horen of zien! En weer vijf studiepunten dichter bij mijn diploma.
Abonneren op:
Posts (Atom)